Odprawiałem dziś wieczorem Mszę św. w kościele, w której uczestniczyła też spora grupa parafian z jednej z dzielic naszego Guarambaré. Przyszli w procesji do kościoła, przynosząc swój Święty Krzyż.

Gdy Msza św. się skończyła wysłuchałem kilku pieśni w języku guaraní ku czci Krzyża. Potem, gdy zmierzałem do wyjścia z kościoła podbiegła do mnie dziewczyna.

– Ojcze – powiedziała – czy Ojciec może nauczyć mnie czytać?

Zamurowało mnie. Spojrzałem na tę dziewczynę, na jej twarzy było zakłopotanie, wstyd i chyba jakaś nadzieja.

– Ile masz lat? – spytałem.

– Odpowiedziała: trzynaście.

– Nie chodzisz do szkoły?

– Nie. Muszę biegnąć.

– Przyjdź w sobotę – tyle zdążyłem powiedzieć.

– Tak, Ojcze.

Nie wiem czy przyjdzie. Nie wiem czy potrafię nauczyć ją czytać. Nie wiem. Wiem tylko, że chwilę później porozmawiałem z kilkoma osobami, pytając je czy faktycznie są dzieci i młodzież, którzy nie umieją czytać. Prawie każdy zapytany odpowiedział z pewnym zakłopotaniem, że jest część takich dzieci, które nie chodzą do szkół, bo muszą pracować. Przeważnie są to dzieci z tak zwanych “asentamientos”. Asentamientos to są takie osiedla nędzy. Mieszkają tam biedni ludzie, którzy są wspierani przez polityków tylko po to, by w odpowiednim czasie na nich zagłosowali. Oczywiście takie wytłumaczenie w jednym zdaniu z pewnością nie jest wyczerpujące, ani do końca trafne, ale najkrócej tak to wygląda.

Pomyślałem sobie, że mój “miodowy miesiąc” w Paragwaju chyba się skończył i zaczynam dotykać problemów.

Ta fotografia nie ma nic wspólnego z dzisiejszą historią. Pokazuje tylko w jak nędznych warunkach mieszkają niektórzy ludzie.